”Wat zullen we over 100 jaar denken over de wijze waarop we nu behandelen en therapie geven?”
Een interessante vraag van een collega in een training over Persoonlijk Leiderschap.
De vraag brengt een gesprek op gang. Ik neem ondertussen een vluchtige gedachte bij mijzelf waar, dat blijkbaar niet iedereen grote twijfels heeft over ons bestaan überhaupt over 100 jaar. Maar dat terzijde.
Er wordt door de deelnemers gesproken over de huidige werkwijze van behandelen, die veelal klachtgericht is. Dat betekent behandelingen die gericht zijn op het zo snel mogelijk wegwerken van de klacht. Er is twijfel bij menigeen of die wijze van behandelen wel voldoende waarde heeft. Met een quick fix bedek je de kern van het probleem. Iemand kan dan snel weer door, maar het probleem is in kern niet begrepen. Behandelen op die wijze wordt door een aantal deelnemers ervaren als een pleister plakken op een wond. Met te weinig aandacht voor de reden waarom iemand die wond oploopt. Het voelt dan als symptoombestrijding. Problemen keren terug als ze niet in diepte zijn begrepen en opgelost, is de ervaring.
De redenen die de cursisten oplepelen om toch regelmatig op deze wijze te behandelen zijn divers. In de maatschappij wordt van je verwacht dat je snel weer door kunt hollen. Een ratrace cultuur. Vlug weer op de been zijn, wordt geprefereerd boven een langduriger diep herstellend proces. Kortdurend behandelen heeft bij de cliënten ook de voorkeur.
En voor behandelaren zelf levert een vlot resultaat behalen eveneens een snel gevoel van genoegdoening op. Langere behandelprocessen vragen om meer innerlijk leiderschap, om geduld, durven vertrouwen, het uithouden en het soms even niet weten.
En tot slot zijn ook de financiële vergoedingen van behandelingen beperkt. De druk vanuit de geldverstrekkers zoals zorgverzekeraars wordt als groot ervaren.
Ik kijk mee, met gemengde gevoelens. Er is bij deze collega’s zoveel kennis, kunde en wijsheid. En tegelijkertijd lukt het maar soms om dat ten volle te laten stromen naar mensen die een beroep op ons doen.
Ik voel ontstemdheid en krijg sombere gedachten. Een mooi behandelvak dat aan financiële belangen, matig innerlijk leiderschap en aan een ratrace cultuur, ten onder gaat.
Net als ons bestaan trouwens, bedenk ik.
Kunnen we ons over 100 jaar ook niet voor de quick fixes schamen…
