In een individuele sessie online met Roel werken we aan Persoonlijk Leiderschap. Hij vertelt briesend hoe schandalig hij het vindt, hoe een collega hem heeft behandeld.
Tijdens een overleg vorige week nam een collega zomaar de regie van hem over.
De andere betrokkenen waren dolenthousiast over de inbreng van zijn collega.
En Roel voelde zich te kijk gezet.
“Ze is er gewoon op uit om zich ten koste van anderen de beste te voelen” foetert hij. “Nou, mij zet ze niet opzij!” Hij kijkt mij strijdlustig aan.
“Ik kan me voorstellen dat je je heel teleurgesteld voelt” zeg ik
Hij knikt en staart langs mij terwijl hij zegt “En boos! En dat komt door die stomme muts. Sorry hoor voor mijn woorden”.
Teleurstelling ervaren is vaak heel pijnlijk. Roel weert het af met boosheid. En die boosheid leeft hij uit, richting zijn collega.
Eerst maar stilstaan bij teleurstelling.
Roel vertelt dat hij het overleg goed had voorbereid. En tot laat had doorgewerkt.
Zijn schouders hangen.
“Je wilde een goede prestatie neerzetten” zeg ik vriendelijk.
Hij knikt
“Waarom was een goede prestatie belangrijk voor je?”
Roel kijkt mij aan. Ik wil gewoon laten zien dat ik het kan.”
“En hoe is dat voor jou als het niet gezien wordt, wat jij kan?”
Hij slikt.
“Dan kunnen ze niet zien dat ik goed ben.”
“En wat betekent dat voor jou, als mensen niet zien dat jij goed bent?”
“Dan weten ze dat niet. Dan stel ik niets voor in hun ogen. En dat doet gewoon fucking pijn!”
Hij schudt zijn hoofd.
Dat begrijp ik. Het klinkt als een diepere schemaovertuiging. Een overtuiging van een deel in Roel dat zich vroeger mogelijk niet gezien heeft gevoeld. En daar pijn aan heeft gehad. En die pijn probeert Roel te weren, door goede prestaties neer te zetten. Zo wordt hij gezien. Zo krijgt hij waardering en voelt hij erkenning.
Roel denkt lang na. “Ik herken het zo bij mijzelf, ik doe mijn best om te presteren, zodat anderen mij waarderen en ik voel dan dat ik goed ben. En als dat niet lukt voel ik mij gewoon heel onzeker.”
Hij zucht.
“Wat stom zeg, ik dacht echt dat die collega er gewoon op uit was om mij voor schut te zetten. Maar ik zie dat het ook mijn eigen onzekerheid is.”
Nu zucht ik diep.
Wat zou de wereld een stuk vredelievender zijn als iedereen zo wijs naar zichzelf kon kijken als Roel!!
