“Ik begrijp er niets van. Geef ik mijn grens een keer aan, krijg ik dit!”
Esther schudt haar hoofd. Op haar werk was iets gebeurd. Een collega wilde Esther dringend spreken. Esther wilde heel graag vol aandacht bij de cliënt waarmee ze in contact was blijven. Ze gaf aan dat ze nu geen tijd kon vrijmaken. En of ze straks kon bellen. De collega had opgemerkt dat hij dit geen samenwerking vond en was boos weggegaan. Het lukte Esther niet hem later telefonisch te bereiken. Daarna was ze van slag. Ze voelde zich slecht en schuldig.
We praten erover. De wijze waarop Esther haar grens heeft aangegeven en een optie heeft geboden, getuigt van innerlijk leiderschap. Ze volgt wat haar wens en grens is, maakt contact erover en reikt uit voor een alternatief. Maar het vrijlaten van de ander in hoe hij mag reageren en daarin bij haarzelf blijven, lijkt lastiger.
Esther voelt zich verantwoordelijk voor de reactie van de ander. Ze voelt dat het in haar handen ligt, hoe de ander reageert. Hierdoor probeert ze altijd zo goed mogelijk te handelen, zodat de ander niet teleurgesteld kan raken in haar.
Ze heeft al veel geleerd over innerlijk leiderschap, ze kan achter haar wensen en grenzen te staan en liefdevol zijn in contact met anderen. Maar de verantwoordelijkheid voelen voor de reactie van de ander lijkt een patroon, dat vraagt om systemisch bij stil te staan.
In een tafelopstelling plaatst Esther zich dichtbij haar vader en moeder. Voor haar is dat belangrijk, vertelt ze. Zo kan ze haar ouders bijsturen. Esther blijkt hard aan het werk om haar ouders zo te kneden dat ze eindelijk de ouders worden, die ze altijd al wilde. Soms doet ze dat door te vertellen hoe ze het moeten doen. Soms door goedkeuring uit te lokken door te pleasen.
“Eigenlijk sta ik op een plek boven ze, hè?” zegt ze terwijl ze haar poppetje boven die van haar ouders plaatst.
In het gezinssysteem is Esther verantwoordelijkheid gaan dragen voor hoe haar ouders op haar reageren. En dat doet zij ook op haar werk. Ze is zo onbewust trouw aan haar gezinssysteem.
“Hoe zou het voor jou zijn om jouw ouders te accepteren voor wie ze zijn en ook voor wie ze niet zijn?”
Esther kijkt me aan, tranen vullen haar ogen. “En de verwachting dat ze ooit anders worden los te laten? Dat is echt niet makkelijk!
Maar ik weet ook dat het mij in de weg staat”
Ze staart naar de tafelopstelling voor haar terwijl tranen over haar wangen biggelen. “Ik wil zo graag hier staan” zegt ze, terwijl ze haar poppetje pakt en op de plek zet met haar ouders dicht achter haar en het gezicht naar de toekomst.
Dan volgt een diepe zucht.
Het loslaten is begonnen.
