Tessa heeft feedback gekregen van collega’s en is er van slag van. Vooral de feedback dat ze soms als wat afstandelijk wordt ervaren, houdt haar bezig. Ze vindt het afschuwelijk dat ze als afstandelijk kan worden ervaren. En ze herkent het ook voor een deel.
We duiken er dieper in.
“Wat brengt de afstandelijkheid jou?” vraag ik.
Tessa denkt na. “Ik hou anderen zo op een afstand.”
Ik kijk haar aan. “Waarom is die afstand voor jou prettig?”
“Zodat ze niet te dichtbij komen en door mijn imago kunnen prikken.”
“Wat zouden ze dan ontdekken als ze erdoor prikken?”
Ze aarzelt “Dat daarachter niets zit.” Er rolt een traan over haar wang. “Dat ik onzeker ben en dom ben en niets voorstel”.
“En wat zou er dan gebeuren, als anderen dat ontdekken?” vraag ik zachtjes.
Tessa kijkt mij aan met grote ogen. “Dan stel ik teleur. Dan doe ik er niet toe. Dan wil niemand meer contact met mij. Dan ben ik helemaal alleen. Liefdeloos. Dan is mijn leven over.” De woorden stromen uit haar mond.
Ze slikt.
“Jeetje…” vervolgt ze “Dat klinkt wel heel heftig hè.”
“Denkt je dit ook vanuit je hart over jezelf, dat je niets voorstelt?” vraag ik.
Tessa schudt haar hoofd. “Nee, in mijn hart voel ik mij eigenlijk wel een goed mens.”
“Dus een deel van jou houdt andere mensen op afstand. Zodat ze niet door jouw imago kunnen prikken. En zo zouden kunnen zien dat je achter je imago misschien dom bent en niets voorstelt. En dan teleurgesteld in jou kunnen raken. En daarom geen contact meer met jou zouden willen. Met als gevolg dat je dan helemaal alleen bent.”
Tessa knikt. Ze zucht diep. Het is even stil.
“Maar weet je waar ik mij nu opeens bewust van word? Ik hou dus afstand van mensen en maak mij alleen en dat doe ik om mijzelf uiteindelijk te beschermen tegen alleen zijn. Ik doe dus precies, waar ik eigenlijk bang voor ben.”
Zo raak!
Tessa is een prachtmens en dom al helemaal niet!!
