“Ik ben echt helemaal klaar met dat team. Ze doen gewoon niet wat ik zeg. Maar ik ben wel verantwoordelijk!” Jessie is boos uit de teamvergadering gelopen.
In een complexe casus met een LVB cliënt lukt het niet om tot zinvolle interventies en actie te komen.
Jessie heeft vorige week een uitgebreide beeldvorming gemaakt, een stappenplan opgesteld en een korte bejegeningscursus gegeven. Maar toch is het van het weekend weer goed misgegaan en zijn er flinke conflicten met de cliënt geweest.
“Ze luisteren gewoon niet!” Jessie steunt met haar hoofd in haar handen.
De onrust is groot, bij de cliënt, bij het team en bij Jessie.
“Hoe is dit voor jou? Wat wordt er bij jou geraakt?
“Nou dat ik dus wel verantwoordelijk ben als gedragskundige. Maar ja, als ze niet doen wat ik adviseer. Waar moet ik dan beginnen? Ze zoeken het dan zelf maar uit”
Ze kijkt me aan, haar handen hulpeloos in de lucht houden.
Ze laat ze zakken.
Ik knik.
“Is dat vaker in jouw leven gebeurd, dat mensen niet naar jouw goede adviezen lijken te luisteren?”
“En ik dus wel verantwoordelijk ben..” vult ze wat geïrriteerd aan. “Ja dat is zeker vaker gebeurd! Maar ja nu doe je alsof het aan mij ligt”
“We kunnen kijken naar jouw stukje in deze situatie. Wil je samen onderzoeken wat er wordt geraakt bij je?
Ze knikt.
“Heb jij vaker gevoeld dat jouw inbreng er niet toe leek te doen in jouw leven?” vraag ik.
Haar schouders verstijven. Ze denkt na. “Pfff, ik denk heel vaak en al heel vroeger”
Er komen tranen.
“Ik weet dat mijn ouders van mij houden. Maar ze zien gewoon niet wat ik voor ze doe”
Het is even stil voordat Jessie vertelt.
“Mijn ouders lijken altijd veel meer oog voor mijn oudere broer te hebben, dan voor mij. Terwijl ik juist veel meer betrokken ben bij ze. Mijn broer doet gewoon wat hij zelf wil. Ik ben er altijd voor mijn vader en moeder. Altijd sta ik voor ze klaar, met raad en daad.…maar ze hebben vooral aandacht voor mijn broer.”
Begripvol kijk ik haar aan. “Is er een reden waarom ze veel oog hebben voor jouw broer?”
Jessie schudt boos haar hoofd “Ik heb geen idee. Hij is de oudste. Gewoon hun oogappel! Ik heb wel eens gedacht had dan geen tweede kind genomen, als je al zo vervuld was van de eerste. Want mij nemen ze niet aan!”
Het hoge woord is eruit. Jessie voelt dat haar ouders haar niet hebben kunnen aannemen.
En die pijn van niet aangenomen worden speelt mee in haar werk. Adviezen die niet worden aangenomen. Hard werk dat niet gezien wordt. Het raakt oud zeer. Het gevolg is dat ze terughoudt, boos wordt, wil afhaken. Jessie ziet het.
We maken een vervolgafspraak om het verder te ontrafelen en systemisch te kijken.
“Dank je wel” zegt ze dankbaar
“Dank jou wel” zeg ik “voor het vertrouwen en aannemen”
Onze ogen vinden elkaar en we schieten in de lach.
Herkenning.
